Waarschijnlijk heeft iedereen wel eens gehoord van de Wet van Murphy; geen echte wet, maar een leidend principe bij het opstellen van bijvoorbeeld bepaalde protocollen met als doel ernstige (fatale) fouten en/of risico’s te voorkomen. 

Wanneer we kijken naar hoe het verhaal van Luke is gelopen, kan ik stellen dat we ergens tussen wal en schip zijn geraakt, als het gaat om binnen de zorgvuldigheidseisen van de huidige regelgeving te vallen. Met alle nare gevolgen van dien. 

Dit soort situaties zullen nog vaker voor gaan komen, met hoe de regelgeving nu is. Een situatie waarbij je net niet precies binnen een hokje valt, maar er ook net niet buiten. Wanneer je als ouder en kind afhankelijk bent van het oordeel van artsen, en je mening als ouder niet eens meeweegt in deze beslissing. 

Laat dit nou een mooi moment zijn om de Wet van L.E.F. toe te passen. 

Hoe deze inhoudelijk eruit zal moeten zien is nog onduidelijk, want we moeten immers eerst weten waar de schoen wringt. Maar hoe mooi zou het zijn als in bovenstaande situaties, waarbij zoveel onmacht en onduidelijkheid wordt ervaren door alle partijen, de Wet van L.E.F. er is om weer houvast en richting te creëren. Richtlijnen zodat er alles aan gedaan kan worden om alle keuzes met liefde en volle overtuiging te durven en kunnen maken.